Pięć.

                Kochana córeczko!

Minęło dopiero kilka dni, odkąd wyjechałaś do Hogwartu, a ja już za Tobą tęsknię. Brakuje mi Ciebie każdego dnia, w każdej chwili. Nie mogę pozbyć się myśli, że jesteś tam beze mnie. Że nie mogę na Ciebie patrzeć. Zdjęcia nigdy mi Ciebie nie oddadzą. Chciałabym, abyś była już tutaj - ze mną.

Ciotka Penelopa każe Cię ucałować. Właśnie dyszy mi nad karkiem, przeszukując całą kuchnię. Znów zapodziała gdzieś swój neseser. Zawsze, gdy coś zgubi, przychodzi do nas. Z jednej strony jest to bardzo zabawne. Tak komicznie marszczy nos i zwęża oczy.

Masz oko na Josepha? Ciocia trochę się o niego martwi, w końcu to jego pierwszy rok. Tak bardzo ucieszyła się, że jest w Gryffindorze. Chiara, nie dopiekaj mu. Niech wspomina ten rok jak najlepiej.

Słyszałam, że w tym roku będzie organizowany Pięciobój Magiczny. To wspaniale. Nie masz pojęcia, jakie będą towarzyszyć temu emocje. To nie to samo co Turniej Trójmagiczny, ale nie masz co narzekać. Organizatorzy na pewno przygotują jakieś ciekawe zadania. Szkoda tylko, że nie przyjadą reprezentanci innych szkół. Ale to jednak za mała uroczystość, aby ich spraszać.

W nauce dawaj z siebie wszystko. Ucz się pilnie i nie naprzykrzaj się nauczycielom. Wierzę w Ciebie.

Całuję,

Mama.

                Chiara zgniotła w kulkę list od rodzicielki i rzuciła go w kąt. Odpisze, kiedy znajdzie chwilę czasu. Póki co nie miała na to ani czasu, ani ochoty.

                Co miałaby napisać? Że też tęskni? Że ją kocha, uważa na Josepha, nie może doczekać się wakacji? Byłyby to oczywiste kłamstwa. A ona nie zamierzała kłamać.

                Rzuciła się na łóżko, wzdychając. Vivienne spojrzała na nią z zaciekawieniem, odrywając wzrok od jakiegoś taniego romansidła.

                - Nie odpiszesz? - spytała, przeczesując czarne włosy palcami.

                - Później.

                - Później to zapomnisz.

                - To odpiszę, kiedy sobie przypomnę.

                - Dlaczego jesteś taka uparta?

                Chiara podniosła głowę. Jej stalowe oczy wyrażały gniew, że ktoś wtrąca się w jej sprawy. List był jej prywatną rzeczą, mogła zrobić, co zechce. Mogła nawet wcale nie odpisywać, a Vivvie, czy komukolwiek innemu, było nic do tego.

                - Może chodźmy już na kolację - wymamrotała Vievienne, nie patrząc na przyjaciółkę. Obie wyszły z dormitorium, nie odzywając się do siebie. Przemierzyły Pokój Wspólny, gdzie kilka młodszych uczniów grało w Eksplodującego Durnia.

                Zimne korytarze w lochach powodowały, że na bladej skórze Chiary pojawiała się gęsia skórka. Dreszcze przenikały ją po całym ciele. Nie czuła się tu dobrze. Wołała nasłonecznione miejsca, gdzie ciepłe promienie rozświetlały jej bladą skórę. Gdzie delikatny wietrzyk bawił się jej czarnymi włosami, a ptaki świergotały nad głową. Wzdrygnęła się. Nie może tak myśleć. Była Ślizgonką i musiała w końcu przywyknąć do ponurych miejsc.

                Weszły do Wielkiej Sali, w chwili, gdy profesor Slughorn z niej wychodził. Posłał Chiarze promienny uśmiech, unosząc kciuk do góry. Była jego ulubienicą. Należała do znamienitego Klubu Ślimaka i przychodziła na każde spotkanie. Bynajmniej nie dlatego, bo je lubiła, ale dlatego, aby nie zawieść profesora. Z dziedziny eliksirów chciała osiągnąć jak najwięcej.

                Stoły uginały się pod ciężarem najróżniejszych potraw. Wesołe rozmowy i gwar niósł się po pomieszczeniu, nadając mu jeszcze bardziej swoisty charakter. Chiara uśmiechnęła się pod nosem. Zasiadła obok Ruperta, nalewając sobie do szklanki herbaty cytrynowej i biorąc ze stołu grzankę.

                - Dumbledore powiedział, że po kolacji ogłosi nam coś ważnego - powiedział Rupert, patrząc na czarnowłosą z entuzjazmem.

                Dziewczyna nie odezwała się, przeżuwając grzankę z marmoladą. Jej twarz nie wyrażała jakichkolwiek emocji, zupełnie odwrotnie co do reszty paczki. Na ich obliczach można było dostrzec radosne podniecenie i ciekawość.

                Kończąc posiłek, rozparła się wygodnie na krześle. Prześledziła wzrokiem całą Wielką Salę, zatrzymując na chwilę wzrok przy stole Gryfonów. Skrzywiła się nieznacznie. Robiło jej się niedobrze na widok tych szczęśliwych uśmiechów i szlachetnych spojrzeń. W życiu nie można było być szlachetnym. Nie można było cenić nad wyraz dobra innych. W życiu trzeba być rozsądnym, sprytnym, aby móc poradzić sobie ze wszystkimi przeciwnościami losu. Nie można było okazywać współczucia. Trzeba być twardym i zdecydowanym. To jest klucz do władzy. A nie jakaś tam uczciwość.

                Uśmiechnęła się z mściwą satysfakcją. W głębi duszy cieszyło ją, że będzie mogła osiągnąć więcej od tych wiecznie odważnych Gryfonów. Ale z drugiej strony... Mama była w Gryffindorze. A czy Chiara chciałaby, aby jej stało się coś złego? Nie, nie zasłużyła na to. Była dobra. Za dobra. A ona, jej córka, zuchwale to wykorzystywała. Doskonale zdawała sobie sprawę, że mama nie da rady się jej sprzeciwić, gdy ta się uprze, toteż sprytnie dostawała wszystko, czego chce. Dlaczego po prostu nie mogła się jej sprzeciwić? Czy siedemnaście lat życia z Chiarą nie nauczyło jej czegoś? Powinna być zahartowana. A tymczasem była dokładnie taka, jak dawno, dawno temu. Niezdecydowana. Zbyt dobra i szlachetna. Jak ci wszyscy zacofani Gryfoni. Za to ojciec... Musiał być silny, skoro potrafił zostawić mamę z jeszcze nienarodzonym dzieckiem. Z cząstką siebie. I ani razu nie napisać, ani razu ich nie odwiedzić. Nie miał skrupułów, ani wyrzutów sumienia. Nie bał się.

                Ciekawe czy wciąż o nich pamięta... Czy czasem myśli o swojej byłej żonie, pięknej Evelyn, którą pozostawił wiele lat temu. Czy czasem przyjdzie mu na myśl, że gdzieś tam daleko, jego dorosła już córka, także o nim myśli. I to w samych superlatywach. Czy choć raz żałował tego, że uciekł? A może ma już nową rodzinę? Nową żonę i gromadkę dzieci, i w głębi duszy cieszy się, że zostawił Evelyn i Chiarę. Teraz może nacieszyć się lepszą rodziną. Bardziej "normalną" i zwykłą. Może jest z jakąś mugolką? Nie wiadomo. Ale ona, Chiara, dowie się tego.

                - Drodzy uczniowie! - donośny głos Dumbledore'a wybudził pannę Walker z ponurych rozmyślań. Spojrzała smętnie na dyrektora szkoły, który uśmiechał się promiennie. - Nadszedł czas, abyście dowiedzieli się co nieco o tegorocznym Pięcioboju Magicznym. Otóż... Udział może w nim wziąć każdy uczeń, który ukończył szesnaście lat! - Po sali poniósł się cichy pomruk aprobaty. Uczniowie byli wyraźnie zadowoleni, że zaniżono próg wiekowy. - Z każdego domu będzie wybierany jeden kandydat. Wylosowane osoby będą zupełnie przypadkowe. Zgłaszać można się od dzisiejszego wieczoru, przez cały tydzień. Na skrawkach pergaminów proszę napisać swoje imię, nazwisko, wiek i dom, do którego należycie. Żadnych oszustw - zastrzegł od razu, patrząc ufnie na swych uczniów znad okularów - połówek.

                W głowie Chiary zaświtała pewna myśl. Rozejrzała się pośpiesznie po swych przyjaciołach, aby zobaczyć ich reakcję. Była podobna do jej. Ich oczy iskrzyły na samą myśl o wzięciu udziału w tak wspaniałym wydarzeniu.

                - Nagrodą będzie pięćset galeonów - kontynuował dyrektor. - Jak sama nazwa głosi - turniej będzie się składał z pięciu zadań. Pierwsze z nich - już pod koniec października.

                Chiara odgarnęła z oczu czarny kosmyk, który wymknął się z końskiego ogona. Po jej głowie kołatało się mnóstwo myśli, skłębione uczucia i rozbujane emocje. Wziąć udział w Pięcioboju Magicznym... Wygrać taką fortunę... Zdobyć sławę... Zostać docenioną... I zanim zdążyła się zorientować, już podświadomie podjęła decyzję.

                Ostatnie płomienie w kominku dogasały, kiedy panna Walker wraz z dwoma przyjaciółkami siedziała na wysłużonej kanapie obitej zielonym pluszem, rozmawiając o czymś przyciszonymi głosami. Choć w pokoju wspólnym zostały tylko one, nie odważyły się porozumiewać na głos. Sprawa była zbyt delikatna, a temat zbyt zakazany.

                - Jest coraz potężniejszy... - mówiła Vivienne podnieconym szeptem; jej czarne oczy błyszczały z przejęcia, a krągłe usta tworzyły lekki uśmiech.

                Ines spojrzała na przyjaciółkę spod zmrużonych oczu. Wbiła w nią wzrok, niemal przewiercając duszę. Sądziła, ba!, była pewna, że Vivvie zbyt żywiołowo opowiada o Czarnym Panu. Przyłapała się nawet na tym, że z chęcią uderzyłaby przyjaciółkę za tak wygórowane słownictwo w ocenie Lorda Voldemorta.

                - Jest wielkim czarnoksiężnikiem, to prawda... - szepnęła Chiara, pochylając się do dwóch koleżanek. - Ale nie chciałabym do niego dołączać. Robi okropne rzeczy. - Wzdrygnęła się na samą myśl o zabijaniu niewinnych mugoli. Przecież jej dziadek był jednym z nich...

                Vivvie spojrzała na czarnowłosą ze zdziwieniem. Co jak co, ale była przekonana, że Chiara będzie wyrażała się o Czarnym Panu w samych superlatywach. No proszę, a tu taka miła niespodzianka.

                - Sama nie wiem, czemu Dumbledore nabrał wody w usta - odezwała się Ines, wygodniej lokując się na kanapie. - Zachowuje się, jak gdyby nic się nie działo...

                - Już od długich lat jest u szczytu władzy. Ciekawe do czego dojdzie za kilka miesięcy, tego nigdy nie wiadomo. Ale dziwię się, że Dumbledore jest taki spokojny. Nawet zorganizował ten cały Pięciobój Magiczny, czy ona doprawdy nie boi się o los uczniów? - Przejęta do granic możliwości Vivvie spojrzała po przyjaciółkach porozumiewawczo.

                W głowie Chiary kłębiło się milion niezidentyfikowanych myśli. Sprzecznych emocji. Nie wiedziała już co powinna myśleć o Lordzie Voldemorcie. Był potężny. Zbyt potężny. Dzięki niemu można było osiągnąć bardzo wiele, mogłaby stać się niezwyciężona... Skrzywiła się, zdając sobie sprawę o czym tak naprawdę myśli. To było okropne. W głębi duszy Chiarze pozostały jakieś zalążki uczciwości. Nie chciała, aby ktokolwiek przez nią cierpiał. Czym innym było dopiekanie mamie, a czym innym zabijanie niewinnych ludzi. Ponownie się skrzywiła. Chora rozrywka tego człowieka doprowadzała ją do obłędu. Odkąd pierwszy raz przeczytała o Voldemorcie żyła w ciągłym strachu o dziadka. O najukochańszego człowieka, jakiego nosiła ziemia. Nigdy nie pozwoliłaby, żeby coś mu się stało.

                Cała sprawa z dziadkiem była co najmniej dziwna. Kiedy Chiara zaczęła mówić, a był to dosyć wczesny etap jej rozwoju, każdy był pewny, że dziewczynce nie przypadnie do gustu wiecznie zaczytany i bardzo spokojny dziadek, jako że sama Chiara już wtedy miała charakterek. Jakież było ogólne zdziwienie, gdy młoda panna Walker upodobała sobie kochanego dziadka i postawiła za punkt honoru bycie takim, jak on, co niezbyt jej wychodziło. Ale dziadek i tak pozostał jej autorytetem, jako wieczny stoik i sceptyk. Był tak uroczo niezaradny. Taki miły i pomocny. Zawsze rozumiał Chiarę. Nie musiał krzyczeć czy grozić palcem, aby Chiara była grzeczna. Wystarczyło jedno jego spojrzenie pełne miłości i zrozumienia, aby dziewczyna stawała się potulna jak owieczka. Co takiego miał dziadek, czego nie miała mama? Przecież ona też ją kochała i okazywał to za każdym razem. Również była spokojna i opanowana. Co więc takiego miał dziadek? Nie próbował wkupywać się w jej łaski, zachowywał się, jakby niewiele go obchodziło czy Chiara będzie miała do niego szacunek, czy nie. Zupełnie odwrotnie niż mama. A babcia... Babcia była osobą dość spontaniczną. I energiczną. Ciotka Penelopa była do niej bardzo podobna. Do babci Chiara czuła respekt. Nie to co do kochanego dziadziusia, który zawsze potrafił ją zrozumieć.

                - Idźmy już spać - ucięła konwersację, zrywając się na nogi. - Rano zaczynamy od ósmej, dobrze byłoby się wyspać. - Ziewnęła ostentacyjnie i ruszyła do dormitorium, pod bacznym okiem przyjaciółek.

~ * ~

                Ubrana w białą koszulę dopiętą na ostatni guzik i z zielonym krawatem przewieszonym przez ramię, Chiara krzątała się po dormitorium. Dochodziła siódma, a że dziewczyna obudziła się wcześniej i nie mogła już dospać, postanowiła wstać prędzej. Pogwizdując cicho, chodziła po pomieszczeniu, co rusz zagadywana przez Ines. Vievienne chrapała jeszcze smacznie w łóżku, szczelnie zakopana w pościeli.

                Beżowy szlafrok Ines został odrzucony na bok, gdy dziewczyna ubierała się w szkolny mundurek. Długie blond włosy pokręciła w loki jednym, prostym zaklęciem i teraz stała przed lustrem malując się. Ines cała była delikatna. Jak motyl. Zupełnie inna niż wiecznie rozhisteryzowana Chiara czy ciągle energiczna Vivvie.

                Chiara jednym wyćwiczonym ruchem zawiązała krawat na szyi, poprawiając kołnierz koszuli. Podciągnęła wysoko swe ciemnozielone podkolanówki i narzuciła na siebie czarną szatę z zieloną podszywką. Rzuciła ostatnie spojrzenie w lustro i z zadowoleniem stwierdziła, że prezentuje się całkiem przyzwoicie.

                Przejrzała szkolną torbę, pakując potrzebne na dzień dzisiejszy książki. Z zadowoleniem zauważyła, że na piątej i szóstej lekcji mają eliksiry. Dwie godziny ukochanego przedmiotu. Uśmiechnęła się na samą myśl o wspaniałym spędzeniu tego czasu w buchających oparach i kłębach dymu.

                Ines jak zwykle usadowiła się wygodnie na parapecie okna. Wzięła ze sobą swój szkicownik i już zaczynała na nowo rysować kontury Zakazanego Lasu. Nie spocznie, póki nie będzie całkowicie zadowolona ze swego dzieła.

                W skupieniu mrużyła złote oczy i marszczyła jasne brwi. Ledwo widoczna bruzda utworzyła się na jej czole. Chiara na moment zastygła w bezruchu, przyglądając się przyjaciółce. Znów wyglądała jak leśna nimfa, która przypadkiem znalazła się w tym świecie. Czarnowłosa bardzo jej tego zazdrościła. O, ile by dała, żeby posiadać taką delikatną urodę, jak Ines! Aby zamiast swych czarnych prostych włosów i stalowych oczu mieć jasne pukle i złote tęczówki przyjaciółki.

                Bez słowa opuściła dormitorium i ruszyła do pokoju wspólnego, aby tam w spokoju móc przygotować się do lekcji eliksirów.

                Profesor Slughorn w swym nieco za ciasnym żakiecie koloru granatowego przechadzał się po sali w lochach, zaglądając po kolei do każdego kociołka. Ręce miał splecione za plecami, a oczy błyszczały mu od oparów, które buchały mu prosto w jego pulchną twarz.

                Gryfoni i Ślizgoni klas siódmych przygotowywali właśnie eliksir euforii. Jak się okazało, miał on bardzo skomplikowaną recepturę i wcale nie było takim łatwym zadaniem sporządzić go właściwie. Wciąż trzeba było pilnować temperatury ognia pod paleniskiem i stosować się ściśle do wskazówek napisanych w książkach na stronie czterdziestej piątej.

                Różnokolorowe kłęby dymu spowijały całą salę, sprawiając, że panowała tu straszna duchota. Temperatura powietrza miała chyba w tej chwili ze trzydzieści stopni. Uczniowie stali pochyleni nad swoimi eliksirami, próbując przezwyciężyć zawrotu głowy spowodowane duchotą i zapachem unoszącym się z kociołków. Co rusz ocierali mokre od potu czoła i patrzyli gorączkowo na swych kolegów, by upewnić się, że ich objawy są jak najbardziej normalne.

                Slughorn pochylił się nad kociołkiem jednego z Gryfonów - Philipa Rogana - wąchając zawartość jego kociołka. Pachniało ziołami. Bardzo dobrze. Zielonkawy kłąb dymu uniósł się w górę, gdy Philip dodał nieco mięty. Zamieszał trzy razy w prawo. Profesor nadal stał przy nim, dokładnie przyglądając się swemu zdolnemu uczniowi. Chłopakowi jednakże nie bardzo to odpowiadało. Czuł się nieco speszony na myśl, że nauczyciel stoi tuż nad nim i śledzi każdy jego ruch. Ręka mu zadrżała, gdy dodawał pancerzyki chitynowe. Zbyt szybkie wsypanie całej zawartości łyżeczki spowodowało wrzenie eliksiru. Zmieszany chłopak zarumienił się, próbując jakoś naprawić gafę.

                - Szkoda - mruknął Slughorn, idąc dalej.

                Ines uniosła wzrok nad swojego kociołka, patrząc wprost w oczy Gryfona. Dostrzegła w nich ledwo widzialną złość i rozpacz. Uśmiechnęła się chytrze, mieszając w swoim wywarze.

                Chiara tym czasem bawiła się w najlepsze. Nie musiała nawet wcale patrzeć do poleceń w podręczniku, znała już wszystkie receptury i wskazówki na pamięć. Z zadowoleniem malującym się na twarzy, dodawała kolejne składniki, fachowo stosując wszystkie informacje zawarte w podręczniku, który leżał zamknięty na ławce. Kątem oka zauważyła idącego w jej stronę Slughorna.

                - Bez książki? - szepnął zdumiony i uradowany, przyglądając się dokładnie eliksirowi, który wesoło bulgotał w jej kociołku. - Idealnie - dodał, wąchając wrzący wywar, który pachniał lubczykiem i skoszoną trawą. - Coraz bardziej mnie zaskakujesz, Walker. Niezwykły talent. Zupełnie jak... - urwał nagle, widocznie zmieszany. Spłonął szkarłatnym rumieńcem i szybko ruszył do kolejnego stolika.

                Chiara stała jeszcze przez chwilę w totalnym bezruchu, patrząc w ślad za nauczycielem. Dlaczego tak nagle się speszył, nawet nie dokańczając zdania? Kogo miał na myśli wypowiadając ostatnie słowa? Serce nagle jej drgnęło. Poczuła, jak po plecach przebiega jej dreszcz. A jeśli miał na myśli... tatę...? Czym prędzej odgoniła od siebie tę myśl. To już była paranoja. Zaczynała popadać w obłęd. Nie wolno jej było się teraz rozkojarzyć. Nie teraz, kiedy ma szansę znów odnieść sukces w dziedzinie eliksirów.

                Szybko zmniejszyła płomień pod paleniskiem, próbując na nowo skupić się na warzeniu eliksiru. Przelotnie spojrzała na Vivvie, która gorączkowo śledziła tekst w podręczniku, próbując naprawić szkody, jakie wyrządziła swojemu wywarowi. Chiara uśmiechnęła się z satysfakcją. Jakie to było łatwe. Och, jak prosto było wybić się ponad normę, jeśli miało się do czegoś talent. Nawet nie potrzeba było zbyt dużo pracy, ale się doskonalić. Jak łatwo było przebić swymi umiejętnościami nawet tych zarozumiałych Krukonów. W końcu utrzeć im nosa, dać popalić. Żeby przestali tak patrzeć na wszystkich z wyższością, typową swemu domowi. Uwielbiała patrzeć na ich miny, kiedy w zeszłym roku razem mieli lekcje eliksirów. Kochała widzieć, jak na ich twarzach pojawia się złość i niechęć, kiedy Slughorn mówi, że panna Walker uwarzyła eliksir najlepiej ze wszystkich. Lub kiedy ją chwalił, mówiąc, że jest prawdziwą królową w tej dziedzinie.

                Myślami wróciła do swego wywaru, który teraz przybrał niebieskawą barwę. Dodała nieco soku z cytryny, mieszając trzy razy w prawo i pięć razy w lewo, po czym znów raz w prawo. Szybko spojrzała na duży zegar, wiszący na kamiennej ścianie. Jeszcze siedem minut. Zdąży. Już prawie skończyła.

                Dwie minuty potem dało się słyszeć głos Slughorna:

                - Zostało pięć minut! Proszę, aby każdy przelał trochę swojego eliksiru do flakoników i opatrzył tę że buteleczkę swym imieniem, nazwiskiem oraz domem. A teraz sprawdzimy, kto zasługuje na nagrodę - dodał, z ogromnym uśmiechem na swej okrągłej twarzy. Począł przechadzać się po sali, zaglądając uważnie do każdego kociołka. Przy niektórych zatykał nos, bo smród był tak okropny, że nie mógł go znieść. Przy innych zaś zacierał z zadowoleniem ręce, widząc jak idealna konsystencja konkuruje z idealną barwą i zapachem.

                - Myślę, że mamy już zwycięzcę! - zawołał, a w klasie zaległa cisza. Chiara wstrzymała oddech. - Dwadzieścia punktów dla swego domu zdobywa panna Walker! - zawołał, posyłając swojej uczennicy promienny uśmiech, pełen dumy.

                Chiara odetchnęła z ulgą. Kolejny raz udało jej się wygrać. Szkoda, że nie posiadła takich umiejętności w dziedzinie transmutacji u tej starej wariatki - McGonagall.

                - Farciara - mruknęła Ines, pakując do torby podręcznik, kiedy zabrzmiał dzwonek. - Co lekcję jesteś najlepsza. To niesprawiedliwe - dodała z żałością w głosie, zarzucając torbę na ramię. We trzy wyszły z klasy, śmiejąc się głośno.

                Na korytarzu Chiara przystanęła, nadstawiając uszu. Czy jej się tylko zdawało, czy rzeczywiście ktoś za nią rozprawiał na jej temat? Kucnęła, udając że wiąże buta, a tak naprawdę dokładnie wsłuchując się w rozmowę toczącą się gdzieś po lewej stronie.

                - Nic dziwnego, że znów była najlepsza - mówił jakiś głoś, z wyraźną kpiną i niechęcią. - Przecież jest Ślizgonką. Slughorn ich faworyzuje. Nawet gdyby uwarzyła pleśń, powiedziałby, że jest najlepsza. On ją uwielbia.

                - To widać na pierwszy rzut oka, że facet jest niesprawiedliwy. To niemożliwe, żeby ona była taka dobra, jak on ciągle to mówi. Ślizgoni są idiotami - obaj zarechotali głośno. - Na przykład Goyle. Kretyn. Albo Horan. Sami idioci. Ta Walker jest niewiele mądrzejsza od nich. Widziałeś jaka z niej tumanka na transmutacji, no nie? Nie potrafi nawet zmienić jeża w poduszeczkę do igieł. A co tu dopiero mówić o uwarzeniu eliksiru. On ją po prostu faworyzuje. I tyle.

                - Trzeba coś z tym zrobić. Nie może przecież co lekcję dawać jej punktów za nic!

                Chiara słuchała tej wymiany zdań z rosnącym gniewem. Nawet się nie spostrzegła, kiedy wstała i podskoczyła do dwóch Gryfonów, przytykając jednemu z nich różdżkę do gardła.

                - Odszczekaj to - wysyczała, piorunując ich wzrokiem. Z satysfakcją zauważyła, jak obu rzedną miny i jak płochliwie umykają wzrokiem. - Co? Przecież jestem kretynką i nie potrafię rzucić jednego prostego zaklęcia, więc czego się boicie? - pytała, z chorobliwym sarkazmem. Przenosiła stalowe oczy z jednego chłopaka na drugiego, niemal stykając się z nimi nosami. Wokół nich zgromadziła się już spora gromada uczniów. Każdy chciał popatrzeć na to niecodzienne widowisko.

                - Co tu się dzieje? - Zza zakrętu wyłoniła się wysoka sylwetka chłopaka z okularami na nosie.

                - Spieprzaj, Longbottom, to nie twoja sprawa - zasyczała Chiara, oglądając się za siebie. - No? - znów zwróciła się do dwóch Gryfonów, stojących na przeciwko niej, plecami przyciśniętymi do kamiennego muru. - Może powiecie mi prosto w oczy, że jestem idiotką, która nie rozróżnia zwykłego patyka od różdżki? No, dlaczego milczycie? Już nie jesteście tacy mądrzy? - Zwyczajnie zaczęła ich podpuszczać. Tylko czekała na jakiś ich ruch, aby móc zaatakować. Aby pokazać im, z kim mają do czynienia. Że może rzucić na nich zaklęcie, które popamiętają do końca życia. Zaśmiała się z dziką pasją, patrząc, jak młodzi mężczyźni robią cię coraz bledsi.

                - Walker, zostaw ich. Slytherin traci właśnie pięć punktów przez twoje zachowanie - powiedział Longbottom, próbując uratować z opresji swych kolegów.

                - Zamknij się, Longbottom! - warknęła Chiara, nawet na niego nie patrząc. - Nie chcecie mówić? - spytała, zwracając się do dwóch Gryfonów. - Szkoda - dodała zdawkowo. Opuściła różdżkę i odeszła spiesznym krokiem w bardzo dobrym momencie, bo chwilę potem zza rogu wyszła McGonagall z grubym plikiem pergaminów w dłoniach.

                - A co tu takie zbiorowisko? Proszę się rozejść do swoich sali. Dzwonek był dwie minuty temu - powiedziała, oddalając się.

                Ines i Vievienne wciąż stały w miejscu, zbyt zdumione, aby móc się ruszyć. W końcu dogoniły Chiarę na końcu korytarza.

                - Trzeba było puścić te głupie uwagi mimo uszu - syknęła Ines, patrząc na przyjaciółkę z wyrzutem. - Teraz tych dwóch gnojków nie da ci spokoju.

                Chiara przystanęła, łypiąc groźnie na Ines, która aż się skuliła pod siłą jej spojrzenia.

                - Nie boję się tych dwóch imbecyli - powiedziała stanowczo, z mocą w swym dumnym głosie. - A może ty też uważasz, że jestem takim przygłupem, że nie potrafiłabym rzucić w nich najprostszym zaklęciem?

                - Przestań bredzić, przecież wiesz, że to nieprawda - zaprzeczyła natychmiast Vivvie, stając w obronie blondynki.

                - O tak, pewnie! Bądźcie przeciwko mnie! No, jazda! Powiedzcie śmiało: jesteś idiotką, Chiara, powinnaś udać się do Świętego Munga! - wściekła się. - Od teraz będziesz należeć do Hufflepuffu, bo nie potrafisz przetransmutować głupiego jeża w jakąś poduszkę! No, dalej! Czemu nic nie mówicie?!

                Ines i Vievienne stały bez ruchu, patrząc w milczeniu, jak Chiara wyładowuje swe emocje. W końcu Vivvie ocknęła się i powiedziała najbardziej lodowatym tonem, na jaki było ją stać:

                - Chodź, Ines. Niech dumna Chiara sama uświadomi sobie, że jednak jest kretynką. I że odtrąca pomoc przyjaciół. Idziemy.

                I obie odeszły, zostawiając pannę Walker samą na pustym korytarzu.

                - Szlag! - zaklęła dziewczyna, tupiąc nogą. - Cholera jasna! Zawsze, cholera, to samo!

_________________________________________

Wyjątkowo dedykacja - dla Lizz. Za wszystko. Wszyściusieńko. Zawsze pomagasz i wesprzesz rozmową. <3

I oto nowa notka :) Chyba troszkę więcej akcji, a przynajmniej tak mi się wydaje. Już nie mogę się doczekać aż przejdę no rozdziałów gdzieś z okolicy listopada/grudnia. ^^ Ale do tego czasu pozostało jeszcze trochę...

Boję się, że z czasem zrobię z Chiary płaczliwą i rzewną dziewczynkę. Która zmieni się nie do poznania i zamiast tej twardej, buntowniczej  panny Walker będzie nostalgiczną panienką. Kurczę, tego bym straaaasznie nie chciała. I zrobię co w mojej mocy :)

Ściskam Was wszystkie - Rika w wyjątkowo dobrym humorze :3