Cztery.

                Fala blond włosów Ines zniknęła za zakrętem, gdy dziewczyna pomknęła w kierunku młodszego brata. Pogroziła mu palcem, patrząc na niego srogo, jak przystało na starszą siostrę. Mały chłopiec uśmiechnął się chytrze, wieszając się dziewczynie na szyi, skutecznie ją podduszając.

                - Bi-lly, pusz-szczaj - wykrztusiła Ines, próbując wyplątać się z uścisku braciszka. Chłopiec ściągnął usta w podkówkę, a jego podbródek zadrżał niebezpiecznie. - Przyślę ci mnóstwo czekoladowych żab! - obiecała dziewczyna, zataczając ogromny okrąg przed bratem, aby pokazać mu, jak dużo ukochanych słodyczy dostanie, jeśli będzie grzeczny.

                - Co ja ci mówiłam na temat słodyczy - zagderała wysoka, wyniosła kobieta w średnim wieku. Miała na sobie dwuczęściowy kremowy kostium, idealnie komponujący się z blond fryzurą i beżowym kapeluszem. - Nie powinnaś go tak rozpieszczać, Ines.

                Dziewczyna wywróciła oczyma, robiąc minę do młodszego brata. Billy uśmiechnął się szeroko, ukazując przerwę między dwoma górnymi dwójkami. Ines stłumiła śmiech; Billy był ostatnio bardzo wrażliwy na temat swoich ubytków w uzębieniu i każdy najmniejszy docinek na ten temat kwitował donośnym płaczem.

                - Jeśli będziesz jadł tyle słodyczy, to nigdy nie wyrosną ci ząbki - ostrzegła chłopca kobieta, grożąc mu palcem i robiąc przy tym srogą minę, zupełnie jak jej córka.

                - Mamo! - krzyknęła z oburzeniem Ines, patrząc na matkę z mieszaniną rozbawienia i złości. Zaraz Billy znów odstawi przedstawienie i to na samym środku peronu. Ukradkiem rozejrzała się dookoła, by sprawdzić czy przypadkiem gdzieś niedaleko nie czai się któryś z jej znajomych.

                Chłopiec tupnął nogą, krzywiąc się.

                - Odlosną! - wyseplenił, co jeszcze bardziej pogłębiło jego złość. Ostatnio starał mówić się jak najmniej, aby ukryć brak dwóch zębów.

                - Oczywiście, że odrosną. - Z pocieszeniem podążyła mu siostra. Pogładziła go po głowie, rozglądając się wciąż w poszukiwaniu przyjaciółek.

                Smukła, wysoka postać sunęła po peronie niczym zjawa. Zdawała się unosić nad ziemią. Ruchy miała płynne, wyważone, nie było wcale słychać jej kroków. Za nią ciężkim krokiem podążał gburowaty jegomość przystrojony w seledynową szatę. Co chwila strzygł wąsami i mruczał do córki jakieś słowa, co dziewczyna kwitowała jedynie potaknięciami.

                Stanęła na środku peronu, zwracając uwagę grupki chłopaków. Popatrzyli na nią lubieżnym wzrokiem, wymieniając się między sobą spostrzeżeniami. Vivienne zmierzyła ich kokieteryjnym spojrzeniem, po czym ruszyła dalej. Wzrok młodzieńców podążył w ślad za nią, uważnie przyglądając się idealnej posturze dziewczyny.

                - Pośpiesz się, Vivienne. Nie mam zamiaru paradować wokół tych mugoli - ostatnie słowo wypluł, jakby brzydził się samej nazwy osób niemagicznych. Vievvie tylko wywróciła oczami. Już dawno zrezygnowała ze spierania się z ojcem o wartość czarodziejskiej krwi. Każde próby spełzały na niczym. On zawsze uważał, że mugole, charłaki i szlamy to ci gorsi. Vivienne miała już tego dosyć. Dla niej nie miało to żadnej różnicy. Człowiek to człowiek. Oczywiście żaden ze Ślizgonów o tym nie wiedział. Już wyobrażała sobie ich oburzone miny, gdyby powiedziała im, że dla niej mugole są tacy sami jak czarodzieje. Zachichotała mimowolnie. W głębi duszy zastanawiała się czasami, dlaczego trafiła do Slytherinu. Jako Ślizgonka powinna nienawidzić mugoli. A ona tymczasem miała w poważaniu tych ludzi. Czy już samo to nie czyniło jej anty-Ślizgonką?

                Przyspieszyła, aby nie złościć ojca. Kiedy znaleźli się już na peronie dziewięć i trzy czwarte, odetchnęła z ulgą.

                Była wśród swoich.

~ * ~

                Ciepła, przyjazna atmosfera, jaka panowała w Wielkiej Sali nie udzielała się Chiarze. Od początku siedziała ze skwaszoną miną, co rusz zagadywana przez dwie przyjaciółki i kilku kolegów z domu węża. Dziewczyna jednak uparcie nie zwracała na nich uwagi, ze znużoną miną skubiąc kurczaka.

                Zawsze tak reagowała na pierwszy dzień szkoły.

                Z jednej strony była zadowolona, że uwolni się od matki na całe dziesięć miesięcy, a z drugiej przytłoczona nadchodzącymi obowiązkami. I tym, że znów wszystko zacznie się od nowa.

                - Chiara, wiem, że zawsze masz te swoje humorki, ale doprawdy mogłabyś już przestać się dąsać - rzuciła Ines, wyglądając w tłumie postaci Horacego Slughorna.

                Chiara prychnęła, rzucając dziewczynie gniewne spojrzenie spod kaskady czarnych włosów. Siedzący nieopodal Rupert wzdrygnął się, dostrzegając siłę jej wzroku. Nie on jeden odczuwał grozę, gdy panna Walker swym stalowym, zimnym spojrzeniem piorunowała wszystko wokół. Zazwyczaj dostawał od tego ciarek na plecach. Nie mógł pojąć, by tak piękna dziewczyna była w rzeczywistości tak groźna. Odczuwał pewnego rodzaju respekt przed nią. Przed jej spojrzeniem.

                - Nie mam powodów do radości - odrzekła najbardziej suchym tonem, na jaki było ją stać. Przeszyła piorunującym wzrokiem Vivienne, która już szykowała się do udzielenia jej kolejnej rady. Jak zwykle, zresztą.

                - A Pięciobój Magiczny? - wypaliła z przejęciem Ines, potrącając łokciem puchar z sokiem dyniowym; pomarańczowa ciecz spłynęła wzdłuż stołu, ściekając na kamienną posadzkę. - Czyż to nie cudowne? Tak emocjonujące przeżycie! Prawie jak Turniej Trójmagiczny! - paplała, nie zwracając uwagi na zdegustowaną minę przyjaciółki.

                - Właśnie... Prawie... To nie to samo co Turniej. Jakaś marna podróba - Chiara próbowała zgasić zapał dziewczyny. - Dumbledore powiedział, że będzie mniej niebezpieczny od Turnieju Trójmagicznego...

                - Ale równie emocjonujący! - weszła jej w słowo niezrażona Ines. Wciąż miała coś z dziecka. Potrafiła cieszyć się z każdego, nawet najmniejszego, wydarzenia. Z każdego szczegółu, który dla większości był czymś niespecjalnie interesującym.

                Chiara prychnęła głośno.

                - Jak coś nudnego może być emocjonujące? - spytała chłodno, omiatając wzrokiem znajomych, siedzących najbliżej niej. Nikt się nie odezwał. Nie chciał czy czuł obawę?

                Vivienne zakasłała cicho, zwracając tym uwagę Ines. Popatrzyły na siebie porozumiewawczo, a złość kumulująca się w Chiarze, wezbrała na sile.

                - Może już chodźmy - zaproponowała pojednawczo Ines, wstając od stołu. Nie zwróciła uwagi na srebrny puchar leżący obok jej stóp. - Wszyscy jesteśmy zmęczeni po podróży, przyda nam się odpoczynek. - Jak zwykle trzeźwy umysł dziewczyny uratował sytuację. Vivvie natychmiast się zgodziła, rzucając przeciągłe spojrzenie Chiarze.

                - Proszę bardzo, idźcie - rzekła, zaplatając ręce na piersiach. Nie miała zamiaru wykonywać czyichś poleceń. Ani próśb.

                Vivienne wzruszyła ramionami i podążyła do wyjścia z Wielkiej Sali, ciągnąc za sobą opieszałą Ines.

                A Chiara została sama. Z własnymi problemami, humorami i całą, bezgraniczną złością, która szukała wyjścia już od kilku dni.

~ * ~

                Pokój wspólny Ślizgonów wyglądał jak zwykle. Nic się w nim nie zmieniło od poprzedniego roku. Zielone, nieco podniszczone kanapy stały przed kominkiem, w którym tlił się ogień. Ogromny herb Domu Węża zdobił północną ścianę, nadając pomieszczeniu mroczny, pełen przestrogi wygląd. Kamienne ściany obwieszone były najprzeróżniejszymi obrazami byłych słynnych Ślizgonów, a z sufitu jarzyło się zielonkawe światło, nadając całemu pokojowi takąż poświatę.

                Chiara rzuciła się na fotel, obejmując kolana rękoma. Zwinęła się w kłębek niczym kot, co zawsze działało na nią kojąco. I tym razem poczuła miłe, znajome ciepło w okolicach żołądka, a na twarz wypłynął lekki, rozmarzony uśmiech.

                Nie było czym się przejmować. Mało już przeszła sprzeczek i kłótni z przyjaciółkami? Ciągle się o coś spierały. Nie dało się ukryć, że Ines oraz Vivvie mają już tego dość, ale Chiara, jak to miała w zwyczaju, w ogóle się tym nie przejmowała.

                Zaśmiała się cicho i zaraz rozejrzała się czujnie po pomieszczeniu. W jednym z kątów siedziała grupka czwartoklasistek, rozmawiając o czymś przyciszonymi głosami. Przy kominku wylegiwał się Rupert, rzucając Chiarze przeciągłe, pełne niewzruszonej ciekawości, spojrzenia. Zignorowała je.

                Przywołała w myślach obraz ojca. Po raz kolejny tego dnia. Stał się on dla niej podporą w życiu. Dlaczego akurat on? Przecież miała jeszcze mamę. To matka powinna być dla córki najważniejszą osobą w życiu. Nie ojciec - uciekinier.

                 Przecież on zostawił mamę... Zostawił ją i mnie... Nie chciał nawet mnie poznać. Zwiał, zanim się urodziłam. Powinnam go nienawidzić. Własny ojciec nie chciał mnie znać, nie obchodziłam go, a ja tymczasem czuję, jakby cały czas był przy mnie. Jakby to mama mnie zostawiła, jakby to ona miała mnie gdzieś... Dlaczego tak jest? Powinno być na odwrót. Dla ojca pewnie jest jakieś wytłumaczenie. Zostawił nas, bo... bo... bo mama nie dawała mu żyć - wymyśliła na poczekaniu. Jak zwykle broniła ojca. Nie znała prawdy, zresztą podobnie jak mama. Ale usilnie próbowała ją odnaleźć. Wymyślić. Byle tylko okazało się, że to tata był tym lepszym. Że mama w końcu okazała się gorsza.

                Podniosła się z fotela i leniwym krokiem udała się do dormitorium. Ines już spała, cicho pochrapując, z kołdrą naciągniętą aż po samą głowę. Zawsze chodziła szybko spać, by kolejnego dnia o szóstej być już na nogach. Za to Vivvie czytała jakieś kolorowe pismo, chrupiąc jabłko. Delikatny płomień świecy rozświetlał jej bladą twarz, nadając jej srebrzysty odcień. Wyglądała jak bogini.

                Chiara usiadła na swoim łóżku, wpatrując się obojętnym wzrokiem w drzwi łazienkowe. Rzuciła krótkie spojrzenie na śpiącą Ines i na zaczytaną Vivienne, po czym sięgnęła do kufra i wyjęła z niego zieloną szkatułkę ze srebrnymi obwódkami. Otworzyła ją jednym stuknięciem różdżki i przez moment zapatrzyła się na jej zawartość - drobne skarby, które chowała tam, by mieć do nich indywidualny dostęp.

                Wyjęła zdjęcie, na które ostatnio tak często patrzała. Po raz kolejny przygładziła fotografię wierzchem dłoni, mimowolnie uśmiechając się na widok przystojnej, męskiej twarzy ojca.

                Odnajdę cię... - pomyślała. Choćby miało mnie to kosztować życie.

~ * ~

                Wstał ranek. Pogoda była wyjątkowo piękna. Delikatny, ciepły wietrzyk ogarnął twarz Ines, gdy ta siedziała przy otwartym oknie, wsłuchując się w błogą, nieskalaną ciszę. W ręku trzymała szkicownik otwarty na stronie z niedokończonym rysunkiem Zakazanego Lasu. W drugiej ręce dzierżyła ołówek. Podrapała się nim w zamyśleniu po brodzie, patrząc w dal. Często miewała objawy całkowitego oderwania się od świata rzeczywistego.

                Cienki grafit utworzył kolejną kreskę na szkicu. Dziewczyna w zamyśleniu zmarszczyła brwi, przyglądając się swojemu dziełu. Znów coś jej się w tym nie podobało. Po raz kolejny nie przedstawiła tego tak, jak chciała.

                Znów wpatrzyła się w Zakazany Las, mając przed oczyma wyobraźni wszystkie magiczne stworzenia żyjące w nim. Uśmiechnęła się pod nosem, przyciskając ołówek do kartki.

                Cichy pomruk Chiary wyrwał Ines z zamyślenia. Spojrzała na nią nieco zaskoczona, jakby nie spodziewała się, że czarnowłosa może lada chwila się obudzić.

                - Która godzina? - spytała zaspanym głosem, unosząc się na łokciach. Jej czarne włosy były w wielkim nieładzie, a na lewym poliku widniał ślad odciśnięty od poduszki.

                - Dochodzi siódma.

                Z głębokim westchnięciem, Chiara z powrotem ułożyła głowę na poduszce. Nie minęła chwila, a dziewczyna już zapadła w głęboki sen.

                Ines uśmiechnęła się pod nosem, kręcąc głową. Obawiała się, że nigdy nie zrozumie Chiary.

                Zeskoczyła zwinnie z parapetu, chowając szkicownik do kufra. Przeciągnęła się, owijając się szczelniej kremowym szlafrokiem. Dłonią przeczesała długie pasma blond włosów, ziewając potężnie. Rzuciła krótkie spojrzenie zakopanej pod pościelą Vivienne i ruszyła do łazienki.

                Źdźbła zielonej trawy mile łaskotały Ines w gołe stopy, gdy siedziała na błoniach ze szkicownikiem w ręce, próbując uwiecznić Chiarę na kartce papieru. Było to zajęcie niewyobrażalnie trudne, gdyż dziewczyna niemiłosiernie się wierciła i wciąż narzekała, że cierpną jej nogi. Robiła przy tym pełne grymasu miny, jeszcze bardziej uniemożliwiając Ines oddanie swego naturalnego piękna. Jej delikatnego uśmiechu, błysku w oczach, zamyślonej miny. Zamiast tego otrzymywała wykrzywione dziwacznie usta i zmrużone, stalowe oczy.

                - Chiara, przestań się wiercić. Siedź spokojnie - powiedziała swym spokojnym i melodyjnym głosem, uśmiechając się lekko.

                - Łatwo ci mówić... - mruknęła, krzywiąc się. - Jak mi zaraz odpadną nogi to nie będziesz już miała co szkicować.

                - No wiesz, zawsze pozostaje jeszcze twarz... - wymamrotała nieuważnie, wysuwając czubek języka w celu skoncentrowania się na swym zadaniu.

                Chiara westchnęła przeciągle, rozprostowując zbolałą nogę. Syknęła cicho, gdy poczuła, jak dreszcze przebiegają jej wzdłuż kości.

                Mocniejszy podmuch wiatru zepchnął luźne kosmyki dziewczyny wprost w jej twarz. Ze złością odgarnęła je, patrząc z rosnącą niecierpliwością na przyjaciółkę.

                - Mam dość! - krzyknęła w końcu, zrywając się na równe nogi. Kilka źdźbeł trawy przykleiło się jej do żółtych sztruksowych spodni. - Szkicuj sobie kogoś innego - burknęła, odchodząc w stronę zamku.

                Ines uśmiechnęła się delikatnie i westchnęła cicho. Już dawno przyzwyczaiła się do zachowania przyjaciółki. Nie widziała w jej reakcji nic dziwnego, przecież można się było tego spodziewać.

                Dziewczyna także wstała, otrzepując beżową, zwiewną spódnicę i zbierając swe przybory malarskie. Przeleciała szybko wzrokiem całe błonia, dostrzegając przy jeziorze Ruperta. Uśmiechnęła się szeroko, idąc w jego stronę.

               

                Mokre grudki błota przyklejały się do dłoni Chiary, gdy dziewczyna męczyła się z przesadzaniem hiporobytów. Zaklęła pod nosem, próbując pozbyć się grudek ziemi. Pani Sprout skierowała na nią swe czujne spojrzenie. Uważała, że panna Walker nie nadaje się na zielarkę. Niepotrzebnie wybrała ten przedmiot do siódmej klasy. Nie miała żadnych zdolności do roślin, ani ręki, by się nimi zajmować. Była zbyt niecierpliwa i porywcza. Każde poważniejsze zadanie kończyło się zawsze niepowodzeniem.

                - Panno Walker, proszę ostrożniej przesadzać hiporobyty. To bardzo delikatne rośliny - zwróciła jej uwagę, patrząc z ukosa, jak dziewczyna znęca się nad małym drzewkiem.

                Chiara westchnęła ciężko, zagryzając wargę. Musiała nad sobą panować. U licha, a tak bardzo chciała odpowiedzieć coś tej przewrażliwionej babie!

                Przymknęła oczy w celu uspokojenia się. Wzięła trzy głębokie wdechy, czując, jak złość nieco ustępuje. Po co wybrała to cholerne zielarstwo?! Ach, no tak. Bo ten przedmiot był potrzebny, aby zostać nauczycielem eliksirów, które Chiara tak bardzo kochała.

                Zanurzyła rękę w mokrej ziemi, chwytając korzeń rośliny. Zdecydowanym ruchem pociągnęła ją, wyrywając drzewko. Z kory zaczęła lecieć pomarańczowa maź nie podobna do niczego. Chiara stęknęła, z obrzydzeniem patrząc na tę dziwną wydzielinę.

                - Znakomicie! - usłyszała tuż nad uchem radosny okrzyk profesorki. - Zobaczcie! Pannie Walker udało się wycisnąć sok hiporobowy! Dziesięć punktów dla Slytherinu!

                Dziewczyna patrzyła w osłupieniu na nauczycielkę. Jeszcze przed chwilą okrzyczała ją za nieumiejętność przesadzania roślin, a teraz otrzymała od niej pochwałę za jakiś głupi sok. Mimo zdziwienia, uśmiechnęła się tryumfująco, posyłając zawiedzionym Gryfonom wywyższające się spojrzenia.

                W doskonałym humorze przesadziła jeszcze dwa drzewka, a potem pomogła pani Sprout pochować wszystkie przybory. Chciała z nią porozmawiać.

                - Myśli pani, że mam szansę zdać OWTM-y z zielarstwa? - spytała mimochodem, upychając w schowku ogromne donice. Otarła brudne dłonie o szkolną szatę, tworząc na czarnym materiale ciemnobrunatne smugi.

                - Jeśli tylko się przyłożysz, to oczywiście, że tak - odparła. - Nie mogę powiedzieć, że masz rękę do roślin, ale wszystkiego da się nauczyć. To, że doszłaś z tym przedmiotem aż do siódmej klasy już dużo o tobie świadczy. Jeszcze nigdy nie miałam tak wytrwałej uczennicy, pomimo swoich umiejętności - zaśmiała się. Chiara uniosła kąciki ust, uradowana z pochwały.

                - Nie zawiodę pani - zawołała i wybiegła ze szklarni.

______________________________________

Notka sprawdzona tylko przelotnie, więc mogą się pojawić błędy, za które już z góry bardzo przepraszam ;) Poprawię je w wolnej chwili.

Wiem, że mam małe zaległości u Was, obiecuję to nadrobić do końca tego tygodnia. Przepraszam, że musicie tyle czekać, ale ostatnio przestałam się wyrabiać z czymkolwiek i na nic nie mam czasu. W dodatku rozpoczęłam naukę nowego języka - włoskiego -  i teraz każdą wolną chwilę poświęcam przeważnie jemu.

Nie mam pojęcia, kiedy ukaże się kolejny post, mam go napisany, ale jeszcze niesprawdzony. Jeśli wszystko pójdzie dobrze to tradycyjnie - za dwa tygodnie - ale niczego nie obiecuję ;)

Ściskam Was w ten pięęękny dzień <3