Raz.

                Od samego rana panował okropny upał. Słońce świeciło, swymi promieniami ogarniając wszystko wokół. Dosięgało drzewa, kamienie, trawę, chodniki, ścieżki, a także ludzi. Ich gołe ramiona i niczym nie zakryte głowy.

                Głupota.

                Kto na taki upał wystawia odsłonięte głowy? Chyba chcą, aby udar słoneczny dosięgnął także ich.

                Ulica niemal roztapiała się od bijącego ciepła. Cała się kleiła, niczym słodki krem o niesmacznej barwie. Wręcz obrzydliwej.

                Wokół unosił się przykry zapach stęchlizny. Od tego gorąca jeszcze bardziej było czuć odór unoszący się ze śmietników stojących po przeciwległej stronie sklepu odzieżowego. Pokłady ryb, zatęchłego mięsa i śmieci. Tym właśnie wypełnione były śmietniki na przedmieściach Bradfordu. Ale kto by się tym przejmował? Chyba tylko zwykły włóczęga.

                "Świat jest obrzydliwie niesprawiedliwy. Zero szacunku dla ludzi. Zero szacunku dla środowiska. Zero szacunku... dla mnie!" - z takimi myślami w skołatanej od upału głowie męczyła się Chiara. Przemyślała sztuczki słońca i włożyła na głowę beżowy płócienny kapelusz z ogromnym rondem. "Zawsze jestem pomijana!" - skrzywiła się. Zwęziła stalowe oczy, wpatrując się w okno niewielkiego domu, w którym mieszkała.

                Niewielki. Z czerwonej cegły. Stary. Ale piękny. Musiała to przyznać, choć tego nie lubiła. Kochała nader wszystko mieć odmienne zdanie od większości. Ale dom był ładny. Miał dużo okien, w których popowieszane były śnieżnobiałe firanki. Spiczasty, wysoki dach widać było już z daleka. Całość otoczona była małym ogródkiem z mnóstwem krzewów iglastych.

                Zeskoczyła z leżaka, wyginając zgrabne plecy w idealny łuk. Przeciągnęła się rozkosznie niczym tygrys, ziewając szeroko, po czym, nagle znudzona, poszła powolnym krokiem w stronę uchylonych drzwi frontowych.

                Przeszła przez próg, jak zwykle zahaczając o regał z książkami, umieszczony niefortunnie tuż przy drzwiach. Zaklęła cicho, a swe kroki zwróciła do kuchni.

                Było to największe pomieszczenie w całym domu. Pomalowane na biało ściany, iskrzyły w blasku słońca, duży stół stał przy jednej ze ścian, a zielone szafki kuchenne poustawiane były po przeciwległej stronie. Z niewielkiego okna, w których wisiały białe firanki w fantazyjne wzorki, widać było ścieżkę i mały fragment odległego lasu. Dom miał jedną, ważną zaletę: umieszczony był w najbardziej zacisznym miejscu całego Bradfordu. Rzadko kiedy idealna cisza zakłócana była przez silniki samochodów czy wrzeszczące dzieciaki. Nie żeby Chiara miała coś do dzieci, ale zawsze lepiej było wypoczywać bez ich narzekań i lamentów.

                Usiadła na brązowym stołku, stojącym przy stole i wpatrzyła się szarymi, nieco skośnymi oczami, w zdjęcie wiszące na tablicy korkowej. Była tam mama. Jak zwykle uśmiechnięta, z pogodnymi piwnymi tęczówkami i piękną czupryną jasnych włosów na wysokim czole. Taka sama jak teraz, tyle że młodsza. Zdjęcie zrobione zostało dokładnie dziesięć lat temu, kiedy Chiara miała siedem lat. Dzień był wtedy tak samo upalny jak teraz. Tyle, że atmosfera nie była tak przytłaczająca. Było weselej.

                "Teraz też nie jest źle" - przemknęło Chiarze przez myśl. Mama nadal była radosna, pełna wewnętrznego ciepła. Tak zupełnie inna niż ona. Zimna, cyniczna, ironiczna, wredna Chiara. Tak ją nazywał ten facet, który roznosił gazety. Mama zawsze w takich sytuacjach patrzyła na niego z odrazą, a on szybko zmykał, nawet się nie żegnając. I dobrze. A Chiara nawet ani razu jej za to nie podziękowała. Patrzyła tylko swymi stalowymi oczami, nieco ironicznie, nieco z wyższością i mamrotała ciche: "Idę do siebie". I znikała.

                Ruchoma fotografia wisiała tam, niczym nietykalna rzecz wagi świętej. Chiara nigdy nie odważyła się jej odczepić, choć tchórzostwem nie grzeszyła. Była odważna, może czasem nawet za bardzo.

                "I tak nikomu nie byłoby mnie żal, gdyby coś mi się stało..." - pomyślała z nieukrywaną odrazą. Tak. Użalanie się nad sobą zdecydowanie należało do jednych z ulubionych czynności Chairy. Wewnętrzne monologi, jakie ze sobą toczyła, były ukojeniem nie tylko dla jej duszy, ale i dla dobrego samopoczucia. Nikt nie mógł jej wtedy zbesztać, że nie powinna myśleć tak brzydko o innych ludziach. Nikt nie marudził jej nad uchem, że ma przestać zajmować się głupotami, a lepiej się pouczyć, bo nie zda egzaminów na koniec siódmej klasy. Nikt po prostu o tym nie wiedział.

                Odgarnęła lśniący, czarny kosmyk z policzka i westchnęła cicho. Jest silna. Da sobie radę. Nie będzie taka jak mama; nie da się oszukać, wykorzystać. Ona zawsze wszystkim wierzyła, każdemu ufała... Wciąż żyła w przekonaniu, że każdy człowiek ma w sobie namiastkę dobra.

                Ma za swoje.

                Choć Chiara jej współczuła, nigdy tego nie okazała. Nie przytuliła jej, gdy widziała, że jest smutna. Popatrzyła na nią tylko z politowaniem, jakby brzydząc się słabości, którą przejawiała jej matka. A ta zaraz robiła dobrą minę do złej gry i uśmiechała się jak to miała w zwyczaju: ciepło, energicznie.

                Och, zła Chiara. Zła córka.

                Spojrzała na kolejne zdjęcie. To było nieruchome, zrobione przez jakiegoś mugola, kiedy wraz z mamą była nad morzem. Fotografia przedstawiała ją. Piętnastoletnią wówczas dziewczynę ze związanymi w wysoki kok włosami i błyszczącymi od podekscytowania oczami. Uśmiechała się miło; malinowe usta wygięte w rozkoszny uśmiech, śmiejące się oczy, uniesione wysoko czarne brwi. Jedna z najwspanialszych chwil w życiu. Chyba nigdy nie była równie szczęśliwa jak wtedy. Udało jej się także złapać jako-taki kontakt z matką. Doskonale zdawała sobie sprawę, że za przyczyny wszelkich konfliktów mogła winić tylko siebie. Z szyderczym uśmiechem zdała sobie sprawę, że to ją satysfakcjonuje.

                Och, zła Chiara. Zła córka.

                Kolejne, ostatnie zresztą, zdjęcie przedstawiało siostrę mamy, ciocię Penelopę. Była ona, podobnie jak mama, krzepką blondynką o wesołym usposobieniu i piwnych oczach. Gadatliwa, także nieco ironiczna, zawsze skora do pomocy. Chiara lubiła ją. Samej się sobie dziwiła. Jak to możliwe, że lepiej dogaduje się z ciotką niż z własną matką…? No cóż... Ciocia przynajmniej niczego przed nią nie ukrywała, nie wspominając o mamie... Ciągle jakieś tajemnice. Chlipanie w poduszkę, a potem wmawianie jej, że wszystko jest w porządku. Czy naprawdę ma ją za taką głupią? Może i Chiara sama była sobie winna; mogła się powstrzymywać od tych pogardliwych spojrzeń, gdy mamę dopadała słabość. Ale cóż, nikt nie mówił, że życie będzie łatwe. Ciekawe, jak ona by się zachowywała, gdyby miała matkę, która jej nie kocha. Która nie kocha własnej córki.

                Och, nieszczęśliwa Chiara. Biedna Chiara, odrzucona przez własną matkę.

                Tak, zła, zła córka.

                Kiedyś powiedziała ciotce o swych przypuszczeniach, co do uczuć, którymi mama rzekomo ją darzyła. Powiedziała, że mama jej nie kocha, że jej nie chce, że lepiej by jej było bez niej. Ale ciotka nagle popatrzyła na nią z oburzeniem. Jej piwne oczy zaszły mgłą zaskoczenia i niedowierzania. Powiedziała tylko: "Jak w ogóle możesz tak mówić...? Twoja mama zrobiłaby dla ciebie wszystko. Doprawdy, myślałam, że jesteś mądrzejsza". I poszła. Od tamtej pory Chiara nic już nie wspominała na ten temat. Bynajmniej nie na głos. Wewnętrzne monologi nadal roztaczały się i buchały w jej głowie, niczym ogromne fale na morzu.

                Och, zła Chiara. Zła córka.

                Zeskoczyła ze stołka i energicznym krokiem udała się do swojego pokoju, położonego po zachodniej stronie. Nie należała do rannych ptaszków, toteż nie lubiła, gdy o piątej rano promienie słońca bez najmniejszych skrupułów budziły ją.

                Już chciała wejść do swego azylu, swego schronienia, gdy za sobą usłyszała wołanie mamy. Odwróciła się powoli, patrząc na rodzicielkę z mieszaniną zniecierpliwienia i złości.

                - Odrobiłaś już wszystkie prace wakacyjne? - spytała, uśmiechając się nieśmiało, aczkolwiek wesoło. Chiarze robiło się mdło, gdy widziała ten pełen ciepła uśmiech. Szybko jednak pozbyła się głębszych uczuć i przecząco pokręciła głową. - Ach tak... - mama zastanowiła się, marszcząc swe ciemne, szerokie brwi. - Czemu?

                - Co: czemu?

                - Czemu nie odrobiłaś tych zadań? - spytała, podpierając się pod bok ręką.

                Chiara wzruszyła ramionami.

                - Nie chciało mi się.

                Evelyn uśmiechnęła się łagodnie, podchodząc krok bliżej w stronę Chiary. Uniosła niepewnie rękę, jakby w obawie, że znów zostanie odtrącona, ale nie dostrzegając żadnego sprzeciwu ze strony córki, pogłaskała ją delikatnie po policzku.

                Kolejny błąd. Niech mama się nie uśmiecha. Niech przestanie udawać, że się na nią nie złości. Niech będzie taka, jak inne matki! Niech krzyknie, popędzi do nauki!

                Chiara skrzywiła się nieznacznie i bez słowa weszła do swego pokoju. Trzasnęła drzwiami i rzuciła się na niepościelone łóżko, stojące pod oknem.

                "Chcę już do Hogwartu..." - przemknęło jej przez głowę. "Tam jest spokój. Nikt nie ślęczy mi nad głową, nikt nie gada mi ciągle o miłości, rodzinie, pokoju... Tam mam przyjaciół...".

                Przyjaciół...

                Chiara wielokrotnie zastanawiała się czy te dwie dziewczyny, z którymi zamieszkiwała dormitorium od sześciu lat może nazwać przyjaciółkami. Były, owszem, sympatyczne dla niej, pomagały sobie zawsze, powierzały niekiedy małe, nic nie znaczące sekrety. Ale nigdy nie łączyło ich nic nadzwyczajnego. Szczerze mówiąc, Chiara inaczej wyobrażała sobie przyjaźń. Myślała, że będą uczestniczyły w jakichś tajemniczych akcjach, że będą zawsze razem, niezależnie od sytuacji. Rozczarowanie. Oto co ją czekało. Tajemniczych akcji nie było, za to były imprezy. Mnóstwo imprez w pokoju wspólnym Ślizgonów, z furą alkoholu wlewanego do gardeł bezmyślnej młodzieży. Na początku te imprezy wydawały się być czymś świetnym. Później były już tylko obowiązkiem Ślizgonki. A następnie przymusem.

                Pukanie. Chiara uniosła nieco głowę, wsłuchując się w odgłosy za drzwiami.

                - Co znowu?! - wysyczała, wstając z łóżka. Drzwi otworzyły się z cichym skrzypnięciem, a na progu pojawiła się mama.

                - Chiara, choć na obiad - powiedziała, a miły uśmiech nie schodził jej z twarzy.

                - Zaraz przyjdę - bąknęła i zamknęła drzwi tuż przed nosem rodzicielki.

____________________________________________

Uff. Trochę krótko, trochę nudno, trochę opisowo, trochę schematycznie, ale musiałam Wam jakoś przedstawić postać Chiary. ^^ I mam nadzieję, że nie zraziliście się do niej za bardzo :D 

Początkowe rozdziały są właśnie takiej marnej długości - zaledwie 4 strony worda ;/ Ale nie chciałam jakoś tego rozciągać, później będą dłuższe :3

Dziękuję za wszystkie komentarze pod Prologiem :) Jesteście najwspanialsi na świecie <3

Pozdrawiam cieplutko w ten piękny, słoneczny dzień :D